برای آرزوهای بشر نمی‌توان آغاز و پایانی نوشت. مثل رؤیای دست‌یافتن به ماه، که اگرچه سن و سالی به‌قدمت عمر بشر دارد، شاید نخستین‌بار با رمان سفر به ماهِ ژول ورن به گوش دیگران رسید. وِرن توانست این آرزوی قدیمی را با صدای بلند اعلام کند و همین شد که اثری به جا گذاشت که هم خواندنی بود، هم ماندنی شد و هم به واقعیت پیوست. هر ایده و آرزویی که به رؤیای مشترک جمعی هرچند کوچک تبدیل شود، راهی برای جلوه‌کردن در واقعیت پیدا می‌کند.
ژول ورن در راهی که به آن پا گذاشته بود تنها نماند. در طول این سال‌ها، دانشمندان و هنرمندان بسیاری آمده‌اند و رفته‌اند که آگاهانه یا از روی علاقۀ شخصی قدمی در راه پیوند علم و هنر – دو دنیای دور از هم – برداشته‌اند. قالب‌های مختلف هنری در دست هنرمندان بستری مناسب شده‌اند تا جنبه‌های مختلف علمیْ قابل‌فهم و جذاب شوند و به دل مردم بنشینند. قالب‌های مختلفی که در میان آن‌ها سینما و ادبیات نمود بیشتری داشته‌اند و پیوند عمیق‌تری با دنیای علم برقرار کرده‌اند.
حافظ آهی