آیا تاکنون با این عبارت کنایه‌آمیز برخورد کرده‌اید که «مگه میخوای آپولو هوا کنی!؟» خُب، اگر در ایران بعد از دههٔ ۱۳۵۰ بزرگ شده باشید یا با ادبیات محاورهٔ امروزی فارسی آشنا باشید، حتماً می‌دانید که گوینده این عبارت قصد دارد کاری را که مخاطبش از انجام‌دادن آن ناتوان است ناچیز جلوه دهد و از این‌رو آن را با بزرگ‌ترین عملی که می‌توان تصور کرد -آپولو هوا کردن- مقایسه می‌کند. اما چرا «آپولو هوا کردن» این‌قدر برای ما دست‌نیافتنی و شگفت‌انگیز است که تا عمیق‌ترین لایه‌های فرهنگی‌مان نیز نفوذ کرده؟ جواب ساده است: زیرا تَرک زمین و سفر به فضا همواره بزرگ‌ترین رویای‌مان بوده. جالب است بدانید این موضوع تنها مختص جامعهٔ ما نیست، بلکه در خود آمریکا هم، که اجرای بزرگ‌ترین پروژه‌های فضایی تاریخ را در کارنامه دارد، هنوز تابوی پیچیدگی کار فضایی شکسته نشده و مردم آمریکا نیز انجام‌دادن هر کاری را که به نظرشان پیچیده باشد به علوم موشکی تشبیه می‌کنند.
آیدین محمدی